Rozdział I - Przydział

Odpowiedzi na wasze komentarze:
 oNyks Xyz - Nie to nie jest żaden paradoks. Nie pisze paradoksów to do mnie nie podobne. Może trochę w późniejszych rozdziałach będę trochę odbiegać od książki, ale to jest mój pomysł. I nie, nie kojarzę teorii podróży w czasie z zabijaniem własnego dziadka.
Selene Neomajni - Nie chciałam zrobić James'a czarnej masy. Po prostu tak jakoś lepiej kreuje mi się Albusem i on mi do tego psuje, a nie James. I oczywiście zajrzę na bloga i będę cię informowała o rozdziałach :) 
Reszta ważnych informacji: 
Hej to ja <3 No tak co do ważnych informacji to jak wyżej napisałam w późniejszych rozdziałach będę odbiegała od książki. Przepraszam za błędy jeżeli wystąpią.  Jeżeli macie do mnie jakieś pytania możecie pytać mnie na ask'u <<KLIK>> , albo pytać mnie na mojej stronce na fb <<KLIK>> 
Beta: Marrruda
                                                                                ^^^ 

Obudziłem się w miękkiej pościeli. Otworzyłem oczy, ale musiałem mrugnąć kilka razy, żeby przyzwyczaić się do światła. Bez trudu rozpoznałem to miejsce. Leżałem w jednym z łóżek w skrzydle szpitalnym. Nienawidzę tego miejsca. Byłem tu tyle razy, że mam dość. Najczęściej leżałem tu po meczach Quidditcha. Tak, to szukającemu zawsze najbardziej się obrywa. Odwróciłem się na bok i zobaczyłem siedzącego obok łóżka na krześle starszego mężczyznę z długimi siwymi włosami i równie długą brodą tego samego koloru. Miał niebieskie oczy, które patrzyły na mnie zza okularów-połówek.

- Witaj, chłopcze. Dostałem ode mnie z przyszłości list, z którego dowiedziałem się, że w październiku przybędzie do nas chłopiec z przyszłości - powiedział staruszek i uśmiechnął się do mnie.

- To chyba dobrze, profesorze eee... - zaciąłem się.

- Dumbledore. Jak masz na imię? – zapytał.

- Mam powiedzieć prawdziwe? - zapytałem, a profesor skinął głową. - Jestem Albus Potter – mruknąłem.

- Można wiedzieć jak masz na drugie imię? - dodał staruszek.
Zmarszczyłem brwi.

Po co mu znać moje drugie imię? Ale... niech będzie.

- Severus – powiedziałem, przyglądając się moim dłoniom, które nagle zrobiły się interesujące.

- Od dzisiaj jesteś Severus Wilson - powiedział nauczyciel, a w jego oczach można było ujrzeć iskierki radości.

- Dobrze... A, bo... To znaczy mam pytanie, panie profesorze - mruknąłem.

- Pytaj, chłopcze - powiedział Dumbledore.

- Jak ja się znalazłem w... w skrzydle szpitalnym? – zapytałem. - No, bo ja nic nie pamiętam - dodałem.

- Przyniósł cię tu profesor Riddle - kiedy usłyszałem nazwisko, otworzyłem szerzej oczy. - Dyrektor Dippet oczywiście chciał wiedzieć kim jesteś, więc powiedziałem mu o liście, ale nikt inny o tym nie wie. Wiesz co mogłoby ci się wtedy stać, prawda? - powiedział staruszek, a ja kiwnąłem głową.

- A-a... Riddle tu uczy? – zapytałem, po czym przełknąłem głośno ślinę.

- Tak, uczy Obrony Przed Czarną Magią - potwierdził nauczyciel.

- Czego, OPCM'u?! - nie mogłem w to uwierzyć.

- Tak. Nie sądzisz, że trzeba wymyślić skąd jesteś? - Dumbledore zmienił temat.

Trochę dobrze, że staruszek zmienił temat, bo bym coś rozwalił. Po piętnastu minutach "zmyślania" mojej osobowości profesor transmutacji powiedział:

- Twoje książki pojawią się w dormitorium razem z kufrem. W Wielkiej Sali będzie przydział.

- A... a profesor Riddle jest opiekunem Slytherinu? - zapytałem niepewnie.

- Tak - opowiedział nauczyciel. - A teraz muszę już iść - uśmiechnął się ciepło i wyszedł ze szpitala.

Położyłem się na plecach i zacząłem myśleć.

Na czym ma polegać moja misja?

Wiem, że muszę zbliżyć się do Voldemorta. Nie pomyślałem o jednym. Jak zmienię przeszłość, to mogę nie istnieć.

- Jestem idiotą - powiedziałem sam do siebie, nie oczekując odpowiedzi.

- Nie musisz się do tego przyznawać - powiedział ktoś, kto wszedł do skrzydła szpitalnego.

Był to mężczyzna z czarnymi włosami, które były porozwalane we wszystkie strony. Miał jasną karnację i orzechowe oczy. Ubrany był w czarną szatę. Wyglądał na około 25 lat; nie sądzę, żeby miał więcej.

Zmarszczyłem brwi.

- Kim ty w ogóle jesteś? - zapytał mnie mężczyzna.

- Severus Wilson – warknąłem, czując, że to nie jest miły człowiek.

- Może mnie nie pamiętasz, Severusie, ale to ja cię tu przyniosłem. Jestem nauczycielem Obrony, Tom... – zaczął.

- Riddle - skończyłem za niego i gwałtownie wstałem, przypominając sobie o tym, co zrobił w moim prawdziwym czasie. Chwilę zakręciło mi się w głowie, ale zignorowałem zawroty i wsadziłem rękę do kieszeni, w której mam różdżkę.

Trzymałem rękę w kieszeni czekając na ruch ze strony Voldemorta.

- Skąd się tu wziąłeś? - zapytał Tom.

- Chodziłem do Durmstrangu. Przeprowadziłem się z rodziną tutaj – odpowiedziałem zgodnie z tym, co uzgodniliśmy z profesorem transmutacji.

- Czy to nie dziwne przeprowadzać się w środku roku szkolnego? - zapytał z wrednym uśmieszkiem wymalowanym na twarzy.

- Pragnę ci przypomnieć, Riddle, że jest dopiero październik - warknąłem.

- Profesorze Riddle - poprawił mnie.

Bo ja się do tego przyzwyczaję.

- A wiesz ile tu leżałeś? - zapytał.

- Godzinę, albo dwie. Nie więcej. A teraz przepraszam, będę miał przydział - powiedziałem i stwierdziłem, że mam na sobie ten sam zestaw, w który byłem ubrany w gabinecie McGonagall.

- Wiesz w ogóle gdzie jest Wielka Sala? - zapytał czarnowłosy.
Miałem ochotę walnąć się otwartą dłonią w czoło. Jak mogłem popełnić taką gafę?

Zmrużyłem oczy ze złości.

Jak ja go nienawidzę! Zabił mi dziadków, a jego słudzy zabili mi wujka, a teraz mam go słuchać, bo jest moim nauczycielem!

- Jak sama nazwa wskazuje – wielka, a to oznacza, że łatwo się ją znajdzie. Poza tym, jakoś musiałem dostać się do szkoły, a Wielka Sala jest obok Sali Wejściowej – odgryzłem się.

Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że na dworze jest ciemno.
Aha, czyli kolacja już się zaczęła.

- Przepraszam, ale teraz muszę iść na przydział – powiedziałem, wymijając Riddle'a, który zatrzymał mnie i szepnął:

- Jeszcze nie wiem, za co mnie tak nienawidzisz, ale się dowiem.

Kiedy mnie puścił, ruszyłem szybko w stronę Wielkiej Sali. Teraz już wiem, że muszę być ostrożny przy Riddle'u. Kiedy do niej wszedłem, wszystkie głowy odwróciły się w moim kierunku. Niektórzy patrzyli na mnie jak na śmiecia, inni z zainteresowaniem, a jeszcze inni – ku mojemu zdziwieniu – rozbierali mnie wzrokiem. Zignorowałem to i podszedłem do stołu nauczycieli. Dumbledore popatrzył na mnie wesołym wzrokiem.

- Więc tak - powiedział profesor Dippet, wchodząc na podest - To jest Severus Wilson, przybył do nas z Durmstrangu. Teraz będzie przydzielony do jednego z domów. Usiądź, proszę - ostatnie dwa słowa skierował do mnie i wskazał mi na stołek, na której spoczywała Tiara Przydziału. Usiadłem na stoliku i założyłem Tiarę na głowę. Pamiętam, że gdy pierwszy raz miałem ją na głowie, opadała mi na oczy.

- Mądrość, spryt... pamiętam cię doskonale, Potter, a może - Wilson? - usłyszałem cichy głosik w głowie.

- Oj daj spokój. Dasz się namówić na Gryffindor? - odpowiedziałem w myślach. Nie usłyszałem odpowiedzi, bo Tiara od razu wykrzyknęła na całą salę: Slytherin!